मेरो आँसुले कुरै बुझ्दैन

म अलिक भावुक छु ।
हुन्छु
मेरो आँसुमा कुन्नि ! के तत्त्वको कमी छ –
पन्यालो छ, आँखामा आइहाल्छ
मेरी पत्नी भन्छिन् – हत् ! लोग्नेमान्छेले रुनु हुन्छ ?
सानो छोराले के भन्ला ?
अनि, म आँसु पुछ्छु र – सम्झन्छु
हो त, लोग्नेमान्छेले रूनु हुन्न ।

सम्झन्छु,
धित मरून्जेल रुन पाए
म अलिक हलौं हुनेथिएँ
अनि म पनि -भन्नेथिएँ
सहनुपर्छ, धैर्य गर्नुपर्छ, रुनु हुन्न !
तर धित मरून्जेल रूनै पाएको छैन
अनि म भावुक हुन्छु, आँसु आँखामा आउँछ
आँसु पुछ्छु र फेरि सम्झन्छु
हो त, लोग्नेमान्छेले रुनु हुन्न ।
यस्तो लाग्छ –
रुनु पनि नहुने यो क्षण
मान्छेको जीवनमा घुमी –फिरी घरीघरी
किन आउँछ ?
आँखामा आँसु किन आउँछ ?
आँसु किन पन्यालो हुन्छ ?
हैन, मलाई नरोइ शान्ति हुँदैन
तर म आफूभन्दा निरिहहरूको माझमा बसेको छु
आँसु पनि नआई छाड्दैन
रुन पनि पाइँदैन
आँखाबाट आँसु पुछेर सम्झन्छु
म त लोग्ने मान्छे हुँ
मैले रुनु हुँदैन
तर मेरो आँसुले कुरै बुझ्दैन ।

विषय-सूची