डढेलो
मानिसहरू डढेलोको समाचार सुन्न बसेका थिए
डढेलो आफैतिर आयो र थाहा भयो
डढेलोले त पोल्दो रहेछ ―डढेलो बोल्दो रहेछ
डढेलोले मान्छेका मनभित्र र मस्तिष्कभित्र
डाह छोडदो रहेछ
डढेलोले मान्छेका मनभरि हुने गरी
यातना र पीडा जोड्दो रहेछ।
सधैँ – सधैँ पत्याउनै सकिने पनि हुन्छ
कहिले – कहीँ पत्याउनै नसकिने पनि हुन्छ
यसपल्ट मान्छेहरूले पत्याउनै सकेनन्
जसले सुने, दरबारमा जे भएको थियो
एकले अर्कालाइ व्यक्त्याउनैं सकेनन्।
सत्य छोपिएको छ
उसका वक्ष र मस्तिष्कमा असत्य रोपिएको छ
सत्य पर – पर भाग्दै छ
असत्य पलपलमा जाग्दैछ
लाग्छ अब सत्य कालकोठरीमा कैद छ
असत्य प्रश्नै गर्न नहुने गरी वैध छ !
कविका कविताहरूमा
निर्धनहरूका स्वच्छ मनमा
मुजुर र डाँफेहरू नाच्ने वनमा
असत्य रोप्न सकिँदैन
काला कर्तुतहरूमा
काला धनहरूमा
कपट मनहरूमा
सत्य खोज्दा भेटिँदैन
सुरक्षित भनिएको भित्रको भित्र आज जे भयो
आँखा खोलेर देखिँदैन
आँखा चिम्लनुपर्छ, सम्झनुपर्छ
कसैको रगत र अरूको कपट
झल्याक्क – झुलुक हुन सक्छ
अरू धेरै त के आस गरौं र ?
यति भन्दा पनि यहाँ पल्याक – पुलुक हुन सक्छ
डढेलो भनेकै यस्तै हो !
यसले छोपेपछि हिजो रोपेको कहाँ भेटिन्छ र ?
२०५८ जेठ